Zezwolenie na nabycie nieruchomości przez cudzoziemca

Kwestie nabywania nieruchomości przez cudzoziemców, reguluje ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Jak wynika z powyższego akt ten, choć już w zmienionej formie, obowiązuje w polskim ustawodawstwie od ponad 100 lat.

Zgodnie z treścią ustawy, cudzoziemcami, którzy muszą uzyskać stosowne zezwolenie na nabycie nieruchomości, są osoby fizyczne nieposiadające polskiego obywatelstwa, jak również osoby prawne mające siedzibę za granicą. Są nimi też nieposiadające osobowości prawnej spółki osób fizycznych lub osób prawnych, mające siedzibę za granicą, utworzone zgodnie z ustawodawstwem państw obcych, a także osoby prawne i spółki handlowe nieposiadające osobowości prawnej mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kontrolowane bezpośrednio lub pośrednio przez cudzoziemców w rozumieniu przedmiotowej ustawy. Co jednak istotne, o zezwolenie nie muszą ubiegać się cudzoziemcy będący obywatelami lub przedsiębiorcami państw – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym (a więc kraje Wspólnoty Europejskiej oraz Islandia, Norwegia oraz Liechtenstein) jak i Konfederacja Szwajcarska.

Zezwolenie o którym mowa powyżej, wydawane jest przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych, jeżeli sprzeciwu również nie wniesie Minister właściwy do spraw rozwoju wsi. Uzyskanie takiego dokumentu będzie możliwe wyłącznie w przypadku, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego oraz jeżeli zainteresowany wykaże okoliczności potwierdzające jego więzi z Rzeczpospolitą Polską. Ponadto, wniosek powinien zawierać oznaczenie wnioskodawcy i jego statusu prawnego, oznaczenie nabywanej nieruchomości, oznaczenie zbywcy, określenie formy prawnej nabycia nieruchomości oraz informację o celu i możliwości nabycia nieruchomości, w szczególności wykazanie posiadania i źródła środków na nabycie nieruchomości.

Ustawa jednak zawiera katalog nieruchomości, które mogą być nabywane przez cudzoziemców bez zezwolenia, np.:

• nabycie nieruchomości przez cudzoziemca zamieszkującego w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej 5 lat od udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej;
• nabycie samodzielnego lokalu mieszkalnego;
• nabycie samodzielnego lokalu użytkowego o przeznaczeniu garażowym lub udziału w takim lokalu, jeżeli jest to związane z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych nabywcy lub właściciela nieruchomości lub samodzielnego lokalu mieszkalnego;
• nabycie przez cudzoziemca będącego małżonkiem obywatela polskiego i zamieszkującego w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej 2 lata od udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej nieruchomości, które w wyniku nabycia stanowić będą wspólność ustawową małżonków;
• nabycie przez cudzoziemca nieruchomości, jeżeli w dniu nabycia jest uprawniony do dziedziczenia ustawowego w rozumieniu prawa polskiego po zbywcy nieruchomości, a zbywca nieruchomości jest jej właścicielem lub wieczystym użytkownikiem co najmniej 5 lat;
• nabycie przez osobę prawną lub spółkę handlową nieposiadającą osobowości prawnej, a mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kontrolowaną bezpośrednio lub pośrednio przez cudzoziemców w rozumieniu przedmiotowej ustawy, na jego cele statutowe, nieruchomości niezabudowanych, których łączna powierzchnia w całym kraju nie przekracza 0,4 ha na obszarze miast.

Należy przy tym pamiętać, że jeśli cudzoziemiec lub nabywana przez niego nieruchomość nie spełnia wymogów pozwalających na nabycie nieruchomości bez zezwolenia, umowa dotycząca nabycia nieruchomości będzie bezwzględnie nieważna.

Stan prawny: 09.08.2023 r.

 

Autor: